10 Şubat 2018

Dokunsalar Ağlarım




Farkındayım, depresyondayım.

Öyle olsa gerek, başka açıklaması yok. İlk defa bugün çalışma arkadaşıma sesimi yükselttim. Daha agresif oldum, daha tahammülsüz.. En önemlisi daha keyifsiz, daha sessiz.

Yaşam içerisinde beni yoran insanları hayatımdan çıkardım. Telefonlarını sildim, ilgili bağlantıları kestim sorun olmayacak şekilde. Sadece bir kişiyi beni yorduğu için değil, olur olmaz zamanda onu ben yorarım diye.. Bu ayrıntı önemli çünkü onun adı başka. Üstelik öyle bir karakter ki böyle zamanlarda size müthiş gelir. Keşke arkadaş olarak görebilseydim..

Birkaç saat önce fark ettiğim gerçek de şu oldu. Bir kız arkadaşım var. Ne zaman görüşmeyi kessek, beni neden arayıp durmuyorsun diye trip atıyor filan. Uzun bir geçmişimiz olduğu için değer de veriyorum gerçekte. Lakin biraz şöyle geriye çekilip düşününce gerçekte ne kadar tek taraflı bir ilişki olduğunu fark ettim. Misal onca konuşma içerisinde bir kez olsun sen ne  yapıyorsun, iyi misin ya da kötü müsün filan diye sormadığını, her zaman kendi sorunlarının merkez oluşturduğu diyaloglar içerisinde olduğunu fark ettim. Yaşam içerisinde çok zorlanıyor ve sürekli desteğe ihtiyaç duyuyor. İşte o  itekleyici de benim sanırım.  Yukarıdan bakıldığında çok güçlü görünüyorum sanırım. Öte yandan eskiden daha düşünceli, daha fedakardım sanırım. Şimdi sallamıyorum.  Onu da ekledim listeye.

Bir süre kaybolmak istiyorum.

Geçmişte yaşamdan çok daha keyif alıyordum çünkü öğrenciydim. 30'a kadar öğrencilik yaptım. Çalışmak diye bir amacım yoktu. Kariyer, iş umurumda değildi. Ben hariç çevremdeki herkes huzursuzdu ve fakat iyi geziyorduk, yaşıyorduk bu hayatı. Sonra beni de kendilerine benzettiler. Bir ara dank etti, tamam istediğiniz gibi olsun deyip pes ettim. Geldim buraya ve başladım çalışmaya.. O gün bugündür çalışıyorum.

Bugün geldiğim nokta şöyle: S Sport'ta çift kişilik bir mesai söz konusu. Öğlen 4'e kadar  arkadaşım Can ile programların içeriğini hazırlıyorum. Akşam 9'da da Sarıyer'den Bağcılar'a gidip programı yönetiyoruz.  Yarın 12'de başlayacağız ve 20:30 maçını da yorumlayacağım. Eve geliş yine gece 12.. Nihayetinde Sabah sekiz akşam on iki..  Müthiş yorucu bir iş mi? Değil. Futbol. Koşullarımız iyi olsa bugün yaptığımızın on katı nitelikte iş çıkarırız.. Taşıma su ile değirmen döndürüyoruz ama yine de iyiyiz. Yormuyor ama çok fazla vakit alıyor. Üstelik yol da günde 100 km..

Bunun dışında Fitbol Dergi'ye yazıyoruz, zaman zaman içeriğine yardım ediyoruz. Her hafta Bundesliga için Misli.com'a yorumlar hazırlıyorum.  Ayda bir Hürriyet'in çıkardığı dergiye de yazacağız.. Tüm bunlardan daha fazla enerjimi tüketen ise Alanyaspor'un rakiplerini analiz etmek oluyor. Çok kısa zamanda çok etkili iş çıkarmak zorunda kalıyorum. Hepsini topladığınızda işten oluşan bir yaşam önümde.

Sonuç..  Bu.

Bugün bitmedi. Eve zor attım kendimi. Öyle ki aşağıya doğru gidebilirdim. Neyse ki ev ve okumak beni kendime getirdi. İçerisinde yaşadığım dünyadan çıktım bir süreliğine. Şimdi biraz daha iyiyim ama sorun devam ediyor.

Eskiden hedeflerim vardı.  Hayatın her alanında. Artık yoklar.  İster kariyer ister aşk, çocuk.. Zeki hocamın dediği gibi artık bu dünyanın benim istediğim gibi olmayacağını biliyorum. Farkındayım. Sadece ne yapacağımı bilmiyorum. Tüm bunları konuşacak insanlarım var ama verecekleri teselli cümlelerinin işe yaramazlığından dolayı cümle kurmaya başlamak bile istemiyorum. Bu yüzden en iyisi yazmak..

Gerçekte burası ile ilgili daha güzel hayallerim vardı. Öte yandan sanki birisi fark etmiş de engellercesine üst üste işler gelmeye başladı. Başka bir dergi, analiz filan derken nefes alacak vakit dahi bulamadım.  Neyse ki salı günü ufak bir tatil var. Bana iyi gelecektir..

Umuyorum!

Hiç yorum yok: